Οι σύγχρονες εξελίξεις στην Ελληνική αλλά κυρίως στην παγκόσμια οικονομία έχουν πυροδοτήσει μία ευρύτερη πολιτικο-κοινωνική δυναμική, η οποία ουσιαστικά οδηγεί τη «μηχανή» σε μία επιτάχυνση της μετεξέλιξής της, στο ρόλο που είναι ταγμένη να υπηρετήσει από την ώρα της σύλληψης και δημιουργίας της. Η ανθρώπινη ανασφάλεια για την επιβίωση και τη διατήρηση του συστήματος, αίσθημα ανύπαρκτο στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες, ήδη από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οδηγεί τους ανθρώπους σε μία απογύμνωση από οράματα και αναζητήσεις.

Η ευδαιμονία που έφερε η φρενήρης ανάπτυξη του καπιταλισμού αρχίζει να δίνει τη θέση της σε ένα κλυδωνισμό της βάσης (έννοια κλειδί για κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, η οποία αντλεί τη δύναμη και την υπόστασή της από τη βάση – φρούριο, πάνω στην οποία έχει οικοδομήσει τη ζωή της).

Τα μηνύματα βρίσκονται γύρω μας παντού. Τηλεόραση, τύπος, ταινίες, συζητήσεις. Όλοι οι προφήτες προαγγέλλουν και καλωσορίζουν την έλευση ενός παγκόσμιου συστήματος διακυβέρνησης. Ενός συστήματος όπου θα υπάρχει μία αδιαφανής πηγή παγκόσμιας εξουσίας, με ελεγμένα όλα τα μέσα ενημέρωσης, ένα κοινό νόμισμα, μία παγκόσμια κεντρική τράπεζα, ένας κοινός στρατός (να μας προστατεύσει από ποιους?). Φυσικά, ένα τέτοιο παγκόσμιο σύστημα διακυβέρνησης πρέπει να είναι δομημένο σε κάποιες θεμελιώδεις αρχές. Μία εξουσία, όπου κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος ποια είναι και από ποιον εκπροσωπείται, καταστολή όλων των θεμελιωδών ελευθεριών και των συνταγματικά κατοχυρωμένων ατομικών δικαιωμάτων, περιορισμένη πρόσβαση στην ενημέρωση και εξατομικευμένη οικονομική εξουθένωση, διότι η οικονομική αυτοτέλεια οδηγεί το άτομο και στην πνευματική και ιδεολογική αυτοτέλεια. Προσφορά «άρτου και θεάματος», κατ’ αναλογία του προτύπου της Ρώμης, διότι ο άνθρωπος πρέπει να αισθάνεται ότι έχει μία «ευχάριστη» καθημερινότητα, ώστε να δικαιολογεί την αναγκαιότητα της οντότητάς του και απεριόριστο αίσθημα ασφάλειας (είμαι προστατευμένος κάτω από την ομπρέλα μίας ακαθόριστης εξουσίας, στο βαθμό που μου προσφέρει ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, διατροφή και ασφάλεια από εξωγενείς απειλές). Επίσης, ο άνθρωπος θα πρέπει να είναι απογυμνωμένος από πάθη, εξάρσεις και επιθυμίες.

Διανοητικά και συναισθηματικά εξουθενωμένος, μία τέλεια άψυχη μηχανή που θα λειτουργεί υπέροχα μέσα στο μικρόκοσμό της, χωρίς να δύναται να διαταράσσει την εφαρμογή της «μηχανής». Φυσικά, για τη μετεξέλιξη αυτού του παγκόσμιου συστήματος, δεν ευθύνεται η παγκόσμια «δοτή» οικονομική κρίση, ούτε η αδυναμία του καπιταλιστικού συστήματος να εφαρμοστεί εξορθολογισμένα με στόχο την ατομική και συλλογική ευημερία.

Οι πρώτοι μηχανισμοί παγκοσμιοποίησης στήθηκαν μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, πάντα με το άλλοθι της ευημερίας και ασφάλειας των πολιτών του κόσμου. Το ΝΑΤΟ και η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι δύο από αυτούς και αυτή τη φορά η «μηχανή» άρχισε να ανεβάζει ταχύτητες.

Η επικρατούσα αντίληψη μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν ότι: «η προστασία του ανθρώπου είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να αφεθεί αποκλειστικά στα εθνικά κράτη». Έτσι εμφανίστηκαν κείμενα οικουμενικής σπουδαιότητας με νομικές δεσμεύσεις έναντι των κρατών μελών. Ο καταστατικός χάρτης του ΟΗΕ (26-6-1945), Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (10-12-1948), Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (1950),

Ευρωπαϊκός Κοινωνικός Χάρτης (1961), Διεθνές Σύμφωνο για τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα (1997). Το 1946, ο Winston Churchil στο λόγο του στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης πρότεινε τη δημιουργία των «Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης», ενός οικοδομήματος που θα έπρεπε να εδράζεται πάνω στον άξονα της γαλλο-γερμανικής συμφιλίωση. Νωρίτερα, το 1307, ο γάλλος νομικός Pierre Dubois στο έργο του “De recuperatione Terre Sancta” πρότεινε τη δημιουργία μιας ενοποιημένης πολιτικά Ευρώπης, όπως και ο Kant στο έργο του “Zum ewigen Frieden”.

Η «μηχανή» που ωθεί τα πράγματα σε ένα παγκόσμιο σύστημα διακυβέρνησης στηρίζεται σε δύο πυλώνες:

α) τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής

β) την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Είναι σαφές ότι είναι πιο εύκολο να ενοποιήσεις δύο ή τρεις θηριώδεις μηχανισμούς, παρά 300 μικρούς, αδύναμους αλλά απείθαρχους και με μακρόχρονες θεμελιωμένες δομές και ιδεολογίες, που άπτονται ακόμη και του μεταφυσικού (θρησκεία, ιστορική συνοχή, πατριωτισμός, εθνική περηφάνια κλπ.). Η μηχανή επίσης κατευθύνεται στην πρόκληση συμβάντων (τρομοκρατικά κτυπήματα κλπ.) με σκοπό τη δημιουργία μαζικής υστερίας και ανασφάλειας, όπως και στην παροχή δύναμης σε ανθρώπους – κλειδιά, μία συγκεκριμένη κοσμική ελίτ, για να υλοποιήσει τα σχέδιά της.

Η «μηχανή» επίσης έχει τεράστια υπομονή. Μία άμεση και ρηξικέλευθη αλλαγή θα ήταν πολύ επικίνδυνη γιατί οι πολίτες τους κόσμου δεν θα μπορούσαν να αφομοιώσουν τους κραδασμούς της νέας κοινωνικής πραγματικότητας και θα κλυδωνιζόταν το σύστημα. Αντίθετα, η τεχνικής της «βαθμιαίας αφομοίωσης» οδηγεί τους ανθρώπους να ενταχθούν ισόρροπα στο σύστημα των νέων δεδομένων. Όταν η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα ιδρύθηκε στη Ρώμη το 1950, όλοι μιλούσαν για άλλη μία εμπορική – οικονομική οργάνωση με φορολογικές και τελωνειακές ατέλειες. 60 χρόνια μετά υπάρχει μία δομή ομόσπονδου κράτους με ευρωπαϊκό σύνταγμα και την ιδιότητα του «πολίτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης».

Δεν είναι τυχαίο ότι έφυγε ο όρος «οικονομική» από την Ευρωπαϊκή Ένωση, διότι έπρεπε να υπερτονιστεί ο πολιτικός της χαρακτήρας και να επέλθει η εμβάθυνση του μηχανισμού της ομοσπονδοποίησης. Έτσι από μία απλή εμπορική οργάνωση μετεξελίχθηκε μέσα σε 60 χρόνια σε ένα τεράστιο, συγκεντρωτικό, τεχνοκρατικό υπερκράτος με δική του ανεξάρτητη και αυτοτελή νομοθεσία, η οποία έχει υπερνομοθετική ισχύ έναντι των κρατών – μελών του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ως προς τη Χώρα μας, αποτελεί το άρθρο 4 παρ. 4 του Ελληνικού Συντάγματος (Κεφάλαιο Ατομικά και Κοινωνικά Δικαιώματα): « Μόνο Έλληνες πολίτες είναι δεκτοί σε όλες τις δημόσιες λειτουργίες, εκτός από τις εξαιρέσεις που εισάγονται με ειδικούς νόμους». Από ιδιοτροπία του συντακτικού νομοθέτη, η συγκεκριμένη διάταξη μπήκε στο σκληρό πυρήνα του Συντάγματος (δηλαδή, σύμφωνα με το άρθρο 110 του Ελληνικού Συντάγματος, η συγκεκριμένη διάταξη δεν επιδέχεται αναθεωρήσεως). Εντούτοις, 15 χρόνια πριν (και πριν ακόμη επέλθει η συγκεκριμένη εμβάθυνση της ευρωπαϊκής νομοθεσίας), ο Ν. 2431/1996 έθετε όρους για την πρόσληψη πολιτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη δημόσια διοίκηση, χωρίς να φέρουν την Ελληνική ιθαγένεια!!!! ).

Ο άνθρωπος είναι πλασμένος καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση. Έχει άπειρες δυνατότητες και ένα μεγαλείο ψυχής που τον οδηγεί στη θέωση. Δεν υπάρχουν φραγμοί και όρια στη δυνατότητα εξέλιξής του. Η ύλη παίζει πολύ μικρό ρόλο στην υπόστασή του, η οποία θα έπρεπε να απαρτίζεται κυρίως από τον κόσμο του ιδεατού. Θα πρέπει να αφυπνιστεί και να αντισταθεί στο σχέδιο της πνευματικής του χειραγώγησης και της νοητικής φυλάκισής του. Ο άνθρωπος έχει ξεχάσει ποιος είναι και από πού προέρχεται και έχει απομακρυνθεί από τη πηγή της γνώσης και του φωτός, με αποτέλεσμα να απολέσει την ελευθερία του. Πάνω σε αυτό το συγκεχυμένο θέατρο σκιών, όπου η γνώση είναι το ίδιο επικίνδυνη με την άγνοια, θα κλείσω με τους στοίχους του Σεφέρη από την «ΕΛΕΝΗ».

«Και οι ποταμοί φούσκωναν μες στη λάσπη το αίμα, για ένα λινό κυμάτισμα, για μια νεφέλη, μιας πεταλούδας τίναγμα, το πούπουλο ενός κύκνου, για ένα πουκάμισο αδειανό, για μίαν Ελένη.

Κι ο αδερφός μου? Αηδόνι, αηδόνι, αηδόνι …

Τ’ είναι θεός………..?

Τι μη θεός……….?

Και τι τ’ ανάμεσό τους…………..?»

Διαχρονικό άρθρο απο το προσωπικό μου blog απο το 2013 : https://markettechnicial.blogspot.com/2013/01/h-mhxanh.html